Journalist deelt schokkende ervaringen over kindertehuizen in Oeganda

opvallend, twitter, uitgelicht

25 februari, 2019
Door: Jasper Schilder

3 minuten lezen

Charlotte is een Nederlandse freelance journalist en Afrikanist, woonachtig in Kenia. Ze heeft jaren vrijwilligerswerk gedaan in Oeganda, voornamelijk bij kindertehuizen gerund door Westerlingen. Als ze vandaag besluit er een draadje over te schrijven veroorzaakt ze een kleine viral schokgolf. En na het lezen begrijp je waarom.

1. De toon wordt meteen gezet.

Ik reis sinds 2011 door Sub-Sahara Afrika, en in de eerste jaren heb ik (tot mijn spijt) veel vrijwilligerswerk gedaan in kindertehuizen in Oeganda.

Ik kan een boek schrijven over de walgelijke, schaamteloze exploitatie die ik heb gezien. Maar laten we met een thread beginnen.

— Charlotte 💭 (@CS_Simons) February 25, 2019

Deze thread is vooral bedoeld voor westerse millennials die van plan zijn vrijwilligerswerk te gaan doen in een tehuis in Afrika onder de Sahara, of Zuid-Oost-Azië, want daar spelen dezelfde issues. Lees wat ik ervaren heb en trek je eigen conclusies.

— Charlotte 💭 (@CS_Simons) February 25, 2019

2. Ze spreekt dus grotendeels uit eigen ervaringen.

Ik ga zo vertellen over dingen waar ik (indirect) getuige van ben geweest. TW: seksueel geweld.

— Charlotte 💭 (@CS_Simons) February 25, 2019

3. Vlaamse wanpraktijken in Oeganda.

“Auntie Charlotte, we want to go back to our familie, but mama [die Vlaamse vrouw] will not let us.” Ik heb het tientallen keren te horen gekregen en iedere keer probeerde ik in gesprek te gaan met de directie, maar tevergeefs.

— Charlotte 💭 (@CS_Simons) February 25, 2019

Dat is alleen al bijna €14.000 per maand aan sponsorgeld van particulieren, en dan hebben we het nog niet gehad over grote, Nederlandse bedrijven die dit soort tehuizen jaarlijks sponsoren en geen idee hebben wat zich achter de schermen afspeelt.

— Charlotte 💭 (@CS_Simons) February 25, 2019

Toen die Belgische “mama” een keer in een recalcitrante bui was, heb ik haar horen zeggen: “Die kinderen kunnen me gestolen worden, maar dat geld…” FYI: zij en haar man woonden in een landhuis met personeel, na in hun thuisland al meerdere keren failliet te zijn gegaan.

— Charlotte 💭 (@CS_Simons) February 25, 2019

4. De voorbeelden zijn helaas eindeloos.

Als je als witte westerling rijk wil worden: begin een weeshuis in Sub-Sahara Afrika. Zij waren het levende bewijs en ik heb het daarna nog tálloze keren gezien.

— Charlotte 💭 (@CS_Simons) February 25, 2019

“Daar is geen geld voor,” vertelden die Belgen mij altijd. Meanwhile waren zij continu op vakantie en vraten ze alles wat los en vast zat. Met welk geld? Hun financiële jaaroverzicht weigerden ze openbaar te maken. Ik heb er vaak om gevraagd.

— Charlotte 💭 (@CS_Simons) February 25, 2019

Ik heb ‘t aangekaart bij de directie, en ik was niet de enige. “We are aware of this,” zeiden de Belgen. “We’ve talked to the boys and they will not do it again.” Ondertussen ging ‘t misbruik gewoon door- de baby’s werden al compleet panisch als je in de buurt van hun luier kwam.

— Charlotte 💭 (@CS_Simons) February 25, 2019

Wat volgt is een hoop machteloosheid.

Bij deze NGO woonde ook een meisje dat hiv had. Dit was op tijd geconstateerd en ze kreeg hiervoor medicatie (die aansloeg), maar de andere kinderen waren op de hoogte van haar hiv-status en pestten haar genadeloos. Ze werd steeds depressiever en wilde alleen nog maar dood.

— Charlotte 💭 (@CS_Simons) February 25, 2019

Eindstand: niet veel later was ze overleden. Compleet onnodig. In Nederland heet dit dood door schuld. In Oeganda ontvingen deze twee figuren door alle zielige posts die ze over haar overlijden op Facebook plaatsen alleen nog maar meer donaties vanuit NL, België en de VS.

— Charlotte 💭 (@CS_Simons) February 25, 2019

Eén keer kwam er een jonge, alleenstaande moeder aan onze gate. “Hello, I don’t have the financial resources to look after my daughter right now. Can she stay here for a few months? I will come pick her up soon.” “Sure,” zeiden die Belgen. Alles was mondeling afgesproken.

— Charlotte 💭 (@CS_Simons) February 25, 2019

Die moeder had geen poot om op te staan. Geen schriftelijk bewijs of contract, geen geboortecerticaat.. ze kon niks. En dit gebeurt vaker. Niet alleen in Oeganda, maar ook in Ghana, Zuid-Afrika, Kenia en ga maar door,

— Charlotte 💭 (@CS_Simons) February 25, 2019

En waarom? Omdat kleine kinderen geld binnen halen. Hoe kleiner, hoe beter. Hoe kleiner, hoe meer geld. Hoe kleiner, hoe schattiger de foto’s op de socials, hoe meer nieuwe sponsors.

— Charlotte 💭 (@CS_Simons) February 25, 2019

5. Nederlandse ‘helden’ in Oeganda.

Deze twee Nederlanders, een echtpaar, zijn in de Nederlandse media regelmatig op tv en worden dan als ware helden bejubeld. Omdat ze zogenaamd hun hele leven wijden aan het verzorgen van “kansarme, Afrikaanse kinderen die anders dood zouden zijn.” Mijn dikke reet.

— Charlotte 💭 (@CS_Simons) February 25, 2019

Arme ouders worden door westerlingen betaald hun kinderen af te staan om weeshuizen mee te vullen, overal in Sub-Sahara Afrika. Baby’s worden uit couveuses in ziekenhuizen gestolen. Jonge kinderen worden van straat weggeplukt en ontvoerd.

— Charlotte 💭 (@CS_Simons) February 25, 2019

6. En dan nog iets.

Iedere westerse randdebiel met een zak geld en slechte intenties vindt wel een mogelijkheid om ergens een weeshuis te openen. Regelmatig blijkt weer een pedofiel ‘n weeshuis te hebben geopend (gebeurt ook in Zuid-Oost-Azië veel), die jarenlang ongestoord tekeer heeft kunnen gaan.

— Charlotte 💭 (@CS_Simons) February 25, 2019

Weeshuistoerisme wordt steeds strenger aangepakt in veel landen onder de Sahara, waaronder Oeganda. Maar het gaat allemaal erg langzaam en die stromen voluntourists, die blijven komen. Ik zie ze overal. Ik was ooit een van hen.

— Charlotte 💭 (@CS_Simons) February 25, 2019

Logisch ook, want er stonden letterlijk HONDERDEN tehuizen op die lijst.

— Charlotte 💭 (@CS_Simons) February 25, 2019

Wel heb ik hun grootste Nederlandse sponsor na maanden van overleg ervan weten te overtuigen hun jaarlijkse donatie in te trekken. Maar het is niet genoeg. Want die kinderen, die zitten daar nog steeds. Te wachten op hun ouders.

— Charlotte 💭 (@CS_Simons) February 25, 2019

7. Ter conclusie wat welgemeend advies van Charlotte.

Ondersteun liever een lokaal project dat bijvoorbeeld met straatkinderen werkt, maar vraag jezelf ten alle tijden af: ben ik gekwalificeerd om dit werk te doen? Want I sure as hell wasn’t en dat geldt voor het overgrote deel van de vrijwilligers.

— Charlotte 💭 (@CS_Simons) February 25, 2019

Tot slot: ik ga hier later nog over door emmeren maar moet nu weer aan het werk. Feel free om te delen en toe te voegen. Dit zijn helaas geen zeldzaamheden.

— Charlotte 💭 (@CS_Simons) February 25, 2019

8. Al met al een verhaal dat bij iedere lezer binnenkomt.

Wat een verhaal zeg. Stuitend. Hier moet wat mee gedaan worden.

— E Brown 🇮🇱 (@DoctorDeBruyn) February 25, 2019

Wat een vreselijk verhaal. Er kan niet genoeg aandacht aan worden besteed. Kom op, Jinek, Mattijs, Nieuwsuur. En schrijf dat boek!!!

— KorstiaanP (@KorstiaanP) February 25, 2019

9. En we hebben ongetwijfeld het laatste nog niet gehoord van deze dame met een missie.

Omdat ik nog bezig ben met bewijs verzamelen, en achter de schermen bezig ben met de overheid daar in gesprek te gaan. https://t.co/6KAivAeX1J

— Charlotte 💭 (@CS_Simons) February 25, 2019

Hé, heb jij jouw beste werk al op de plank liggen? Aanstaande dinsdag 26 februari start het inzenden voor The Best Social Awards 2019! Dus bedrijven, kom maar door met die crème de la content. 🔥